Η στρουμπουλή, ξεπουπουλιασμένη δεκαοχτούρα κουνούσε μανιασμένα πάνω κάτω τα φτεράκια της αλλά η δύναμη της βαρύτητας που την τραβούσε προς τα κάτω μάλλον ήταν μεγαλύτερη από αυτήν της θέλησης του παχουλού πτηνού να παραμείνει στον αέρα. Ο σταχτής, φτερωτός “πιλότος” κατέβαλε απεγνωσμένες προσπάθειες να συνεχίσει την πτήση του ενώ ρίγη δέους διαπέρασαν τα νυχάκια και το μικρό ράμφος του καθώς στον ορίζοντα άρχισε να διαφαίνεται ο προορισμός του που δεν ήταν άλλος από τη φωλιά της, τρανής για τον αυταρχισμό της, Αρχόκισσας. Θαυμασμός και φόβος ήταν τα αισθήματα που προκαλούσε η παρουσία της ιδιότροπης αρχόντισσας των πουλιών, η οποία έχοντας συλλέξει και φορέσει όλα τα λαμπερά αντικείμενα που βρέθηκαν κατά καιρούς στον δρόμο της, έμοιαζε πλέον με επιτάφιο σε λαϊκό προσκύνημα. Η ανήσυχη αρσενική δεκαοχτούρα λοιπόν, αφού έβηξε βροντερά αφήνοντας κατ’επέκταση μια σειρά από απερίσκεπτες κουτσουλιές στο πέρασμά της, κατάφερε να προσγειωθεί ομαλά στην άκρη της αρχοντοφωλιάς ανακράζοντας:

- Χαίρε Αρχόκισσα!
- Είσαι αχτένιστος.
- Σε βλέπω λίγο σφιγμένη πεντάμορφη βασίλισσα των κορακοειδών.
- Προσπαθώ να βάλω σταυροπόδι.
- Επίτρεψέ μου να επισημάνω ότι θα σήκωνες το καλλίγραμο ποδαράκι σου με μεγαλύτερη ευκολία αν έβγαζες αυτά τα τεράστια, χρυσά δαχτυλίδια που φόρεσες γύρω από τους φίνους αστραγάλους σου εξοχοτάτη.
- ΚΡΑ!
- Παρντόν;
- Κρα λέμε χοντρέ! Τα δαχτυλίδια θα κάτσουν εκεί που κάθονται. Τόσο όμορφα στρόγγυλα κομψοτεχνήματα δεν μπορούν παρά να στολίζουν δυο αριστουργηματικά κισσοπόδαρα σαν τα δικά μου. Ό,τι λάμπει, ό,τι έχει πολλά καράτια και αξία είναι δικό μου... δικό μου, δικό μου, δικό μου! Δεν θα αφήσω κανέναν να μου στερήσει τα μικρά, τα πολύτιμα, τα όμορφα κοσμηματάκια μου... Ωωωω γλυκέ Θεούλη των πτηνών, εσύ μόνο ξέρεις πως αυτά τα μπιζουδάκια είναι τα μωρά μου και πως θα κλαίνε με λυγμούς μακριά από την αγκάλη της μανούλας τους! Αχ θα τα φορώ για πάντα κι ας μην κουνιέμαι ρούπι. Εσύ, γλυφτάκι, ακούς αυτά που λέω;
- Φυσικά!... όμως η φωλιά έχει παραφορτωθεί και θα πέσει βασίλισσα μου σαν γινομένο σύκο από το καρποστόλιστο αυτό δεντράκι ένα ζεστό Αυγουστιάτικο δειλινό που η πλάση χαϊδεύει τα παιδιά της και...
- Σιωπή παρλαπίπα!
- Μα...
- Θα σε κράξω!
- Εγώ από ενδιαφέρον κι αγάπη μιλώ προς το αγγελόμορφο κι ευγενικό πρόσωπό σου Αρχόκισσ...
- ΚΡΑ!
- ...
- Έτσι μπράβο. Πες μου τώρα, εν συντομία, ποιος ο σκοπός της επίσκεψής σου αν όχι η επισήμανση ότι το σπίτι μου μαζί με τη μεγαλειότητά μου ενδέχεται να πέσουν απ’αυτό το κλαδί λόγω βάρους και να σκάσουν στο χλωρό γρασίδι σαν νεροκολοκύθες;
- Ήρθα να υποβάλλω τα ταπεινά σέβη μου στην υψηλότητά σου μαζί με μια ζουμερή ρώγα σταφύλι.
- Και πού είναι το σταφύλι;
- Το κατάπια στην διαδρομή.
- Τι έκανες λέει;!
- Κατά λάθος! Η πτήση από τα καλώδια της ΔΕΗ μέχρι την αξιότιμη φωλιά σου είχε πολλά κενά αέρος και οι αναταράξεις ανάγκασαν τη ρώγα να κυλήσει βίαια από το ράμφος μέσα στην κοιλιά μου.
- “Να κυλήσει” είπες;
- Βίαια! Κοίτα πως φούσκωσα, σαν μπαλόνι έγινα!
- Μα πάντα έτσι ήταν η κοιλιά σου φαγανό χαζόπουλο. Γεμάτη και μυτερή λες και εγκυμονείς βλήμα βομβαρδιστικού.
- Νομίζω πως με αδικείς λιγάκι μαντάμ Αρχόκισσα γιατί εγώ δεν...
- Σιλάνς μαδημένο περιστέρι!
- Δεκαοχτούρα...
- Whatever αχάριστε, προαγωγή σου έδωσα ούτως ή άλλως θα’πρεπε να πεις κι ευχαριστώ.
- Ευχαριστώ μεγαλειοτάτη.
- Και κάτι άλλο...
- Τι;
- Ορθώσου παιδί μου!
- Ορθώνομαι υψηλοτάτη.
- Είσαι και στραβοπόδαρος πανάθεμά σε. Τέλος πάντων, πήγαινε φέρε μου μια ζουμερή ρώγα από σταφύλι τώρα που την ορέχτηκα και μετά τράβα στο καλό.
- Τώρα;
- ΚΡΑ!
- Πετώντας;
- ΚΡΑ! ΚΡΑ!
- Κράμπα να σε πιάσει και να μη σ’αφήνει, ’ντάξει;
- ΚΡΑ είπαμεεε!
- Ουφ καλά, άντε... με κατάφερες πάλι!... υπέκειψε αναμενόμενα η δεκαοχτούρα κι άρχισε να χοροπηδάει πάνω στο κλαδί σαν δεινός κολυμβητής καταδύσεων στον ελαστικό βατήρα προκειμένου να πάρει τόοοση φόρα ώστε να απογειωθεί σαν ρουκέτα στα ουράνια...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:

Μα όσο χοροπήδαγε
ράγιζε το κλαδάκι
και μ’ένα “κρακ” βρεθήκανε
κι οι δυο στο χορταράκι.

Η δεκαοχτούρα η δύσμοιρη
κούνησε το μαντήλι
η στρίγγλα την επλάκωσε
βγήκε και το σταφύλι.

Κι έκτοτε η κίσσα έβαζε
χρυσαφικά πιο σένια
το κουρδιστήρι έλειπε
για να γενεί λατέρνα!

...

Ηθικόν δίδαγμα:
“Μην κάνετε βουτιά με γεμάτο στομάχι.”