ΕΥΑΝΘΙΑ ΚΑΤΕΒΑ!

Άλλα χρόνια που οδηγούσες
το μικρό σου τ’αμαξάκι μ’ένα γέλιο στο πετάλι
κι έτρωγες γλυκά χαρούπια
απ’τα δέντρα στην αυλή.

Ήταν μέρες που η γιαγιά σου
σε νανούριζε για ώρες με τραγούδια από την Πόλη
σου’δινε να τρως το γάλα
πάνω στο ζεστό ψωμί.

Κι εσύ γέννα του Μάη
που αγαπάς τους ανθούς
με κουρεμένο σβέρκο και κορδέλα λευκή
σκαρφαλώνεις στα δέντρα και φωνάζει η μαμά
που φοράς το φουστάνι με τη σφιγγοφωλιά:
“Ευανθία κατέβα
και μεγάλωσε πια!”

Για το διάλειμμα κουλούρι
εκδρομές με καλαθάκι, με νερό στο ροζ παγούρι
με τη βίτσα οι δασκάλοι
η φουφούλα φουσκωτή.

Δύο χέρια να ιδρώνουν
με τρελές περισπωμένες, μπαλαρίνες λασπωμένες
και οι κοριοί να ξεφαντώνουν
στα θρανία τα παλιά.

Κι εσύ ανθέ του Μάη
τριανταφυλλιά λευκή
που σε φύτεψαν στη γέννα στέκεσαι εκεί
τώρα αγγίζεις τη σκεπή και φωνάζει η μαμά:
“Δεν σ’αντέχει η καρέκλα για να φτάσεις ψηλά...
Ευανθία κατέβα
μεγάλωσες πια!”

Με το δίπλωμα στο χέρι
με τ’ολάνθιστο φουστάνι, αγκαζέ με τον μπαμπά σου
βγήκε άντρας στο φλυτζάνι
γνώρισες τον μάστορά σου.

Ήταν μέρα του Ιούλη
που πατήσαν στη σελήνη, τότε πάντρεψαν κι εκείνη
μία μέρα που θυμάται
μα θέλει, λέει, να ξεχνά.

Κι εσύ γέννα του Μάη
μητέρα λατρεμένη
που τα γιασεμιά μυρίζεις κι έχεις δυο παιδιά
σε σκαμνί ανεβαίνεις με πλεγμένα μαλλιά
καραμέλες κανέλας κρύβεις σ’άδεια κουτιά...
“Ευανθία κατέβα
μεγάλωσε πια!”


*Καθώς τα παράπονα της ζωής τρέφουν το ανικανοποίητο, τα αισθήματα και τα παθήματα που έγιναν στίχοι δεν θα πάψουν ποτέ να γυρίζουν πίσω σε εμάς... σαν την λαχτάρα κάθε ανθρώπου να επιστρέψει σ'αυτό που αγαπά.

22/05/2009