Τι καλαίσθητα που ήταν στολισμένος ο φουντωτός, πανύψηλος φίκος στη μέση του κατάφωτου, μπαρόκ σαλονιού! “Έδενε”, αναμφισβήτητα, με το βαρύ ντεκόρ, τον τεράστιο κρυστάλλινο πολυέλαιο και την πολυθρόνα Λουί Κενζ που βρισκόταν τοποθετημένη τεχνιέντως σε απόσταση πέντε μέτρων από την εντοιχισμένη φλατ τηλοψία.
Μπροστά από τον λαμπροφορεμένο αυτό φίκο με τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τις κρεμαστές, χρυσές ντισκόμπαλες (στον οποίο δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση καθότι αποτελεί φαινόμενο αξιοπερίεργο) εξελίσσεται ένα άλλο, διόλου αξιοπερίεργο, φαινόμενο που ανακάλυψε ο άνθρωπος του Νεάτερνταλ την πρώτη φορά που συναναστράφηκε με άλλον Νεάτερνταλ.
Ένα φαινόμενο το οποίο αφού μελέτησαν συστηματικά οι πιο ευμαθείς ανθρωπολόγοι αποφάσισαν να το ονομάσουν “καυγά”:

-Όχι! Μην ανοίγεις την τηλεόραση.
-Γιατί;
-Φοβάμαι!
-Τι;
-Φοβάμαι πως θα δω κι άλλα συντρίμια... κι άλλη φωτιά... και χάος και... ανθρώπινο πόνο... και... και... και...
-Καλά καλά... τότε να βάλω να χαζέψουμε ένα ντιβιντί;
-Ποιό;
-Τον «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη».
-Αν θες «Χριστουγεννιάτικους Εφιάλτες» τράβα στο κέντρο της Αθήνας για μια βόλτα και μάζεψε εικόνες.
-Μην είσαι τόσο κυνική.
-Μην είσαι τόσο αδιάφορος.
-Κουρούνα!
-Μοσχάρι!
-Ναι αλλά μ’αγαπάς...
-Πολύ!
-Ε, τότε θα σε βγάλω έξω.

Τα δύο αδέλφια αντάλλαξαν μια σύντομη αγκαλιά και φορώντας τα μάλλινα παλτό τους, γάντια, σκούφο και κασκόλ, κατευθύνθηκαν ευδιάθετα προς την έξοδο. Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα το κορίτσι έτρεξε πάλι μέσα στο σαλόνι κι αφού “έκλεψε” τον τελευταίο κουραμπιέ από τον γιορτινό δίσκο με τα γλυκίσματα της μαμάς, κοντοστάθηκε μασουλώντας τον πάνω από μια γυάλινη, μουσική σφαίρα. Αυτό το ρετρό διακοσμητικό, δίπλα απ’τις σπιτικές χριστουγεννιάτικες λιχουδιές, της είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον απ’την πρώτη στιγμή που τ’αντίκρισε πάνω στο ξύλινο ράφι ενός χαριτωμένου μαγαζιού με χειροποίητα δώρα τέχνης. Ένα ελαφρύ χαμόγελο χάραξε στα χείλη της.

Τινάζοντας την άχνη απ’τα γάντια της πλησίασε το πρόσωπό της πολύ κοντά στη σφαίρα για να περιεργαστεί ακόμα μια φορά το μικροσκοπικό γραμμόφωνο που πόζαρε υπερήφανα μέσα της. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που έμοιαζε παρατημένο πάνω στο γραμμόφωνο καθώς και η επιγραφή «LA VIE EN ROSE» της θύμιζαν κάθε φορά πως τα μονοπάτια της ζωής μπορεί κατά καιρούς να μοιάζουν ακανθώδη δεν είναι δύσκολο όμως να γεμίσουν με ροδοπέταλα αν μπορέσεις να τα κοιτάξεις από μιαν άλλη πιο θετική κι ανθρώπινη πλευρά. Σήκωσε, λοιπόν, προσεχτικά το διακοσμητικό κι αφού κούρδισε καλά καλά τη βάση του το έβαλε ξανά πίσω στη θέση του. Το γραμμόφωνο την αντάμειψε αμέσως με μια γνώριμη, γλυκιά αλλά ελαφρώς μελαγχολική μελωδία. «Για να ψυχαγωγείται το σπίτι εν τη απουσία μας, όπως συνήθιζε να λέει και η γιαγιά», ψιθύρισε.

«Έλα βρε παιδί μου πια τι κάνεις τόσην ώρα εκεί μέσα; Νύχτωσε!» φώναξε ο αδελφός της εκνευρισμένος κι εκείνη έτρεξε γρήγορα δίπλα του για να τον γλυκάνει μ’ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο. Εκείνος έσβησε τα φώτα και προσφέροντας το δεξί μπράτσο του για αγκαζούρα οδήγησε την αδελφή του απ’τη ζεστασιά του σπιτιού τους έξω στο τσουχτερό κρύο. Το ντουέτο τουρτούρισε απ’την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας και κοντοστάθηκε μπροστά στην εικόνα ενός καμμένου αυτοκινήτου λίγα μέτρα πιο κάτω.

Χωρίς ν’αρθρώσει λέξη, η νεαρή κοπέλα τράβηξε τον αδελφό της απ’το μπράτσο με όλη της τη δύναμη και κάπως έτσι, σκυθρωπά κι αμίλητα, τα δυο παιδιά ξεκίνησαν το δρόμο τους... έναν δρόμο σκοτεινό, άδειο, σπαρμένο με σπασμένα γυαλιά και στρωμένο με γκρίζα σκεπάσματα στάχτης, στο τέρμα του οποίου τρεμόπαιζε μια αδύναμη δέσμη φωτός... μια ελπίδα πως, μετά την επόμενη στροφή, σιγά σιγά, αυτός ο δρόμος θα μπορούσε να γίνει λίγο πιο φωτεινός, λίγο πιο εορταστικός, λίγο πιο όμορφος.