Για να καταφέρεις να πορευθείς σε γέφυρα ομορφιάς επιβάλλονται χιλιόμετρα βάδην με τον βαρύτερο τόμο της Δομής στην κορυφή της κεφαλής σου. Εγώ η χαζή δεν το δοκίμασα ποτέ γι’αυτό όχι απλά δεν έκανα επιτυχημένη καριέρα στο μόντελινγκ (ενώ είχα όλα τα λοιπά προσόντα) αλλά και τώρα– που βρίσκομαι στην κοινωνικότερη και πιο τρέντι φάση της ζωής μου- βαδίζω τοίχο, τοίχο όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν να φορέσω ψηλό τακούνι. Ζωντανεύοντας, λοιπόν, τον εφιάλτη του Γιανγκούλα να περπατάει με γόβες η μοναδική γέφυρα που αρμόζει στην περίπτωσή μου είναι αυτή των στεναγμών προερχόμενων από μελλοθάνατες φτέρνες και μουδιασμένα κουντεπιέ. Όσες τυχερές, όμως, υπέβαλαν τον εαυτό τους, από μικρές, σε αυτήν την θανατερή, προπονητική δοκιμασία απέκτησαν περπατησιά ορθόστητη, ευθυτενή κι αξιοζήλευτη. Χτες μάλιστα, γύρω στις δέκα, ώρα βραδινή, πέτυχα ένα τσούρμο από καμαρωτές παρελαύνουσες κορασίδες, σ’ένα απεγνωσμένο ζάπινγκ μου προς εύρεση ενδιαφέρουσας κοινωνικής ταινίας στην μικρή οθόνη. Και το φωνάζω βροντερά: είναι δυνατόν να πέσεις πάνω στον διαγωνισμό PLAYMATE και να μην ρίξεις μια ματιά; Άντε δύο! Έριξα κι εγώ τρεις και δεν το μετάνιωσα καθόλου...

Οι διαγωνιζόμενες; Έκτακτες! Τι σκέρτσο, τι νάζι, τι χαριτωμενιά οι άτιμες! Όσοι το χάσατε να το δείτε στην επανάληψη. Τρεις γλυστρίσανε μόνο... αν δεν με απατά η μνήμη μου. Κάποιοι, αργότερα, έσπευσαν να τις δικαιολογήσουν εικάζοντας πως έφταιγε το Coppertone των χορευτών που έσταξε πάνω στη σκηνή κι ανάγκασε τις playmates να πατινάρουν τον χορό του Ζαλόγγου πέφτοντας εν συνεχεία η μια μετά την άλλη στα πονεμένα γονατάκια τους. Αίσχος! Από τούδε και στο εξής, για να αποφευχθούν κατηγορίες που αφορούν σε ανθωποκτονία εξ αμελείας, να μεριμνεί η παραγωγή ούτως ώστε τα κορίτσια να προμηθεύονται, πριν από κάθε διαγωνισμό, όχι με επικίνδυνα ανισόρροπες γόβες στιλέτο αλλά με ζευγάρια από ενισχυμένα καρούλια με βεντούζες.

Παρ’όλες τις αντιξοότητες πάντως οι κορασίδες κατάφεραν να καταπλήξουν τα πλήθη ενώ έβαλαν τα γυαλιά και στην κριτική επιτροπή απαντώντας σε ερωτήσεις για λάτρεις της συνομωσιολογίας, της oνυχοπλαστικής και του νέου Μπιγκ Μπανγκ.

Η βραδιά, λόγω φωτισμού, ήταν εκθαμβωτική καθόλη τη διάρκειά της και οι καλλονές περιχαρείς λίγο μέσα και αρκετά έξω απ’τις λαμπροστόλιστες τουαλέτες-μαγιώ τους.

Με περίσσιο ενδιαφέρον παρακολούθησα και τα βίντεο γνωριμίας με τα προκλητικά νάζια των playmates. Εδώ οφείλω να τους βγάλω το καπέλο διότι το’χω μάθει πια καλά πως όσα γλυφιντζούρια κι αν γλείψω, όσες γρανίτες σπρώξε-γλείψε κι αν φάω οι μόνοι πόντοι που θα καταφέρω να αποσπάσω θα είναι αυτοί που θα συσσωρευθούν άμεσα στα καπούλια, στους μηρούς και στην κοιλιά μου.

Όσο για τις κλαίουσες που δήλωσαν νευρικά πως αδικήθηκαν απ’την άτιμη κοινωνία γιατί ενώ τους άξιζε κάποιος τίτλος το σύμπαν συνωμότησε ούτως ώστε να τον στερηθούν, σκέφτηκα να κάνω το καλό και να τους δώσω εγώ έναν: «Η κυρά μας η μαμή». Ορίστε! Υπέροχος τίτλος, ξεκαρδιστικής ελληνικής ταινίας, έτσι... για να σκάσει λίγο το χειλάκι τους όσο εγώ θα φορώ τα ψηλοτάκουνα που προανέφερα και θα βαδίζω όσο γρηγορότερα μπορώ τοίχο, τοίχο... για να μην τις πετύχω!