Δεν είμαστε ανίκητοι, απλά έχουμε τον Θεό μαζί μας!

Η πίστη του καθενός είναι μια υπόθεση πολύ προσωπική καθώς βρίσκεται εντός του, φυλαγμένη στην ψυχή του μαζί με όλες τις μύχιες μικροψηφίδες που την αποτελούν (όπως οι αρετές, το ήθος κοκ). Μιλάμε, δηλαδή, για πράγματα που δε φαίνονται αν δεν εκφραστούν, εκτός και αν οι καιροί το απαιτήσουν, καλή ώρα.

Ας εμμείνουμε λιγάκι στην πίστη ή ακόμα πιο συγκεκριμένα στην πίστη που οφείλουμε να έχουμε στο Θεό ως Έλληνες και δη, βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Κι εδώ σας παρακαλώ να μη σταματήσετε να διαβάζετε, μας αφορά όλους. Συνεχίστε, λοιπόν και αναρωτηθείτε: Έχουμε άραγε έστω κι έναν μικρό κόκκο στην καρδιά μας απ’ αυτό που πια ορισμένοι ονομάζουν "χριστιανική πεποίθηση"; Και, αλήθεια, αυτοί που έχουν πίστη, λέτε να την είχαν από πάντα και αν όχι πώς την κατέκτησαν ύστερα; Κι αν ένας άνθρωπος δεν έχει πίστη τώρα αυτό πάει να πει ότι σε όλη τη ζωή του θα παραμείνει άπιστος ή άθεος ή αγνωστικιστής ή πείτε το όπως θέλετε γιατί έχουν γίνει πολύ της μόδας τελευταία και διάφοροι άλλοι χαρακτηρισμοί οι οποίοι χρησιμοποιούνται από πλήθος κόσμου οι οποίοι δηλώνουν μεν άθεοι αλλά, παρά ταύτα, αυτοχαρακτηρίζονται: «ειρηνιστές», «αλτρουϊστές» έως και «φιλόζωοι έως θάνατον».

Μα, είναι δυνατόν, φίλοι μου, να είσαι ειρηνιστής και να γυρνάς την πλάτη στην μόνη θρησκεία που η ειρήνη είναι το βασικό γνώρισμά της μαζί με την αγάπη; Και σας μιλώ για την καλή ειρήνη, για εκείνη που γίνεται με καλό σκοπό και συνάπτει τους ανθρώπους με τον Θεό. Γιατί ειρήνη έχουν μεταξύ τους και οι ληστές, αλλά για την καταστροφή των υπολοίπων. Η ειρήνη αυτή δεν είναι αρετή. Η πραγματική ειρήνη ενώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους και τελικά, με τον Θεό. Αν στο ίδιο σπίτι δύο έχουν ειρήνη μεταξύ τους, θα πουν στο βουνό «Μετακινήσου!» και αυτό θα μετακινηθεί. Ούτε είναι ειρηνιστής εκείνος που ξεκινά πολέμους, σκοτώνει αθώες ψυχές, βασανίζει ευπαθείς ομάδες, βιάζει γυναικόπαιδα αλλά δε βλάπτει μόνο τους «δικούς» του. Είναι δυνατόν να δηλώνεις αλτρουϊστής μα να μην υπάρχει μέσα σου ίχνος αυτοθυσίας, αλληλεγγύης και αγάπης για την πατρίδα σου, για τους συμπατριώτες σου; Δεν μπορούμε να λέμε: «Αγαπήστε όλες τις θρησκείες, σώστε όλους του λαούς, δώστε ειρήνη και αγάπη σε όλον τον κόσμο.» και να αφήνουμε απ’ έξω μόνο έναν λαό: τους Έλληνες και να καταστρέφουμε μόνο μια θρησκεία: την Ορθόδοξη Χριστιανική. Μα γιατί να συμβαίνει αυτή η διάκριση αφού όλοι μπορούμε να σωθούμε, αφού όλοι χωράμε στην αγκαλιά του Θεού; Γιατί στου ανθρώπου την αγκαλιά που δεν έχει την αγάπη μέσα του, δηλαδή τον Θεό, ως φαίνεται δε χωράει ουδής. Ή μήπως δεν πλανιέσαι αν νομίζεις ότι έχεις αγάπη μέσα σου γιατί είσαι φιλόζωος αλλά ταυτόχρονα δεν έχεις αγάπη για το συνάνθρωπό σου, τους γονείς σου, τα αδέλφια σου; Η αγάπη, αν υπάρχει, υπάρχει για όλους και δεν έχει κατεύθυνση προς ένα μόνο είδος. Δε γίνεται να αγκαλιάζεις το φίδι και να κλωτσάς το παιδί σου. Για να μην πω την λέξη αμαρτία, θα πω ότι όλα τα παραπάνω είναι, το λιγότερο, κοροϊδία. Μα η Δύναμη αυτή που μας κοιτά ακούραστα από ψηλά και μας χαρίζει τα πάντα αφειδώς δεν κοροϊδεύεται. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με την ικανότητα να αγαπήσουν πραγματικά χωρίς να έχουν αποδεχτεί εν τέλει τον Χριστό μέσα τους. Είτε η καρδιά τους πιστεύει πλην όμως δεν το γνωρίζει ακόμα το μυαλό τους, είτε κάνουν το καλό για να μας παραπλανούν όπως ακριβώς γίνονται και κάποιες τεράστιες ελεημοσύνες και φιλανθρωπίες από ανθρώπους με μέγιστη κοινωνική δύναμη μεν αλλά φορτωμένους με σωρείες εγκλημάτων δε, έτσι για βιτρίνα... για να «ασβεστώνουν», που λέμε, επιφανειακά το βρώμικο, κατ’ ουσίαν, ποιόν τους.

Και για να γυρίσω λίγο πίσω απαντώντας στα πρωταρχικά ερωτήματα: Όχι, δεν είναι αυτονόητο ότι, κάποιος άνθρωπος που πιστεύει τώρα, πίστευε και παλαιότερα αλλά και το αντίθετο: Κάποιος που δηλώνει άθεος τώρα μπορεί αργότερα να πιστέψει στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος ήταν φοβερός πολέμιος των Χριστιανών, τους κυνηγούσε με μένος και μάλιστα με μεγάλη χαρά διευκόλυνε όσους λιθοβολούσαν τους Χριστιανούς κρατώντας τα πανωφόρια τους. Κι όμως, εν συνεχεία, μεταμορφώθηκε σε έναν από τους πιο στιβαρούς πυλώνες της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας υπηρετώντας με αστείρευτη πίστη το Θεό.

Όμως, για να μπει και να κουρνιάσει ο καλός Θεός μέσα μας χρειάζεται να το θελήσουμε εμείς η ίδιοι και να Τον φωνάξουμε κοντά μας, καθώς ο Ίδιος μας έχει δώσει την ελεύθερη βούληση. Γιατί Εκείνος δεν παίρνει με βία την αγάπη μας, όπως κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά έρχεται σε εμάς εφόσον Του το ζητήσουμε αυτοβούλως. Στέκεται πάντα δίπλα μας γλυκά και υπομονετικά και περιμένει να τον καλέσουμε. Δεν είναι τυχαία τα αδιάλειπτα καλέσματα που παίρνουμε από τη χάρη Του, απλά τα μάτια μας είναι πολύ κλειστά από τις ασχήμιες της καθημερινότητας για να τα δούμε και οι καρδιές πολύ πωρωμένες για να αισθανθούμε παρουσία Του. Γι’ αυτό είναι μεγάλη τύχη κι ευλογία να μεγαλώνει ένα παιδί σε μια οικογένεια όπου η θρησκεία, η αγάπη, ο Χριστός, η Εκκλησία και τα Θεία Μυστήρια δεν θα γίνουν ποτέ λέξεις άγνωστες στ’ αφτιά του. Γιατί συνήθως αυτό που δεν καταλαβαίνουμε λοιδορούμε και σε αυτό που δεν γνωρίζουμε εναντιωνόμαστε.

Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ομολογήσω ότι κι εγώ η ίδια, σε μικρότερη ηλικία, δεν ασχολούμουν ιδιαίτερα με τη θρησκεία και τύγχανε να λοιδορώ τα Θεία κάποιες φορές από ημιμάθεια όπως πολλοί κάνουν τις μέρες τούτες. Τα τελευταία έτη, βεβαίως, αναθεώρησα. Μέσα από πολλές δυσκολίες με τις οποίες ήλθα αντιμέτωπη στην καθημερινότητά μου στους πλέον σημαντικούς τομείς του βίου μου -όπως της υγείας, της ψυχολογίας, των επαγγελματικών, της οικογένειας- αναγκάστηκα να βρεθώ, κάποια στιγμή, αντιμέτωπη με την εαυτό μου. Εκεί απελπίστηκα, σιώπησε το μυαλό μου και ως δια μαγείας ξεκίνησα να αφουγκράζομαι τα όσα μου συνέβησαν με την καρδιά μου. Και τότε προσευχήθηκα. Με δάκρυα. Κι από τότε το κάνω όσο συχνότερα μπορώ. Έτσι άνοιξαν επιτέλους τα μάτια μου και επιτέλους είδα τις ευλογίες και τα αδιάλειπτα θαύματα που έκανε για μένα ο Θεός και που ποτέ πριν δεν είχα αντιληφθεί. Εξομολογήθηκα για πρώτη φορά και κοινώνησα. Και κάθε φορά που έλεγα μια μικρή προσευχούλα, άναβα ένα κεράκι, έδινα κάτι μικρό σε κάποιον που το είχε ανάγκη, κάθε φορά που απλά έλεγα ένα «καλημέρα» στον Χριστούλη κι ένα «Δόξα τω Θεώ» έβλεπα πως όλα πήγαιναν υπέροχα στη μέρα μου. Άρχισα να φοβάμαι λιγότερο το θάνατο και ν’ αγαπώ με λιγότερη ζήλεια και χωρίς πολλά ανταλλάγματα. Ανέβαζα πού και πού καμιά ανάρτηση για τους Άγιούς μας στο φατσοβιβλίο μου. Και όταν μιλούσα για το Θεό έβλεπα ότι αρκετοί ενοχλούνταν λες και το όνομά Του και μόνο τους εξόργιζε. Από διάφορους χαρακτηρίστηκα θρησκόληπτη, και άλλοι αναρωτήθηκαν πώς άλλαξα κι έγινα έτσι «θεούσα», όμως, ευτυχώς δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Απλά είδα θαύματα να συμβαίνουν στη ζωή μου και στις ζωές άλλων. Είδα πώς αλλάζουν όλα σε μια στιγμή, είδα ανάπηρους να σηκώνονται και να περπατούν κι ένα δικό μου αθεράπευτο αυτοάνοσο να εξαλείφεται με το που σταυρώθηκα με τον Τίμιο Σταυρό στο ναό των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού. Και μπορώ πλέον να ομολογήσω με απόλυτη τιμή πως είμαι Χριστιανή Ορθόδοξη και Ελληνίδα. Και πως περιμένω με ανυπομονεσία να με αξιώσει ο Χριστός να κοινωνήσω ξανά το Σώμα και το Αίμα Του γνωρίζοντας ότι από το Ιερό Ποτήριο ο μόνος (Υ)ιός που θα κολλήσω θα είναι ο Υιός του Θεού. Θαύματα γίνονται αδιάλειπτα γιατί μόνο με αυτά θα πιστέψει ξανά ο κόσμος. Θαύμα είναι και το πώς μια χούφτα Έλληνες νικάνε πάντα αναρίθμητους εχθρούς! Όχι φυσικά γιατί είμαστε ανίκητοι αλλά γιατί ο Θεός είναι μαζί μας!

posted under |