Όποιος δεν έχει βιώσει την παρακμή του ανεκπλήρωτου έρωτα να σηκώσει τώρα το δεξί του πόδι και να τυλίξει τον αστράγαλό του γύρω από το σβέρκο του. Και το γράφω αυτό με την απόλυτη βεβαιότητα πως δε θα υποβάλλω κανέναν άνθρωπο σε τέτοια επίπονη, ακροβατική δοκιμασία μιας και όλοι μας έχουμε κατά καιρούς δαγκώσει μια λαμαρίνα από'δω μέχρι τη μακρινή Μασαχουσέτη. Αρχίζοντας, μάλιστα, από την ηλικία του "Winston και αναρχία" μέχρι την ημέρα που θα χτυπάς τη μπριζόλα με το μπρόκολο στο μούλτι (γιατί απλά μ'ένα απροσδόκητο φτέρνισμα σου έφυγε η μασέλα απ'το παράθυρο)  σαράντα κατασκευαστές ανοξείδωτων γκιογκιό διατείνονται πως η ελπίδα να βιώσουμε τον απόλυτο έρωτα δε σταματά να υφίσταται ποτέ. Ναι, καλά διάβασες. Τι είπες; Δε σου έχει τύχει; Λοιπόν, αν είσαι ή  τρολ με τέσσερα μάτια ή ανέραστη  ρέγγα από τη Σουηδία, άρων το pretty bra σου και βουρ στον γαλαξία της Μπαρμπαρέλλα για να σεξουαλιστείς μιαν ιδέα μπας και συνενοηθούμε! Εδώ παιδί μου είναι Ελλάδα και όταν οι  Ελληνάρες ερωτεύονται τρελαίνονται. Καταναλώνουν λίτρα ρακοειδών,  μεζεδοποικιλίες σε μεγέθη διαστημόπλοιου, τσικολάτες, φοφίκο, τυροσούζες, τα άπαντα της Αργυρούς Μπαρμπαρίγου και πάει λέγοντας μετά δακρύων από'δω μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα.
Το θέμα μας λοιπόν είναι ότι ο γηγενής πόνος είναι πληθωρικός και ψυχοβγάλτης. Ότι καθώς θρηνούμε τον έρωτα που χάσαμε ή τη ζωή που δε ζήσαμε με το έξοχο άλλο μισό μας, έχουμε συνολικά γεμίσει μια δεξαμενή από ουίσκυ τύπου "η μπόμπα του Φαρούκ" και δυο κάδους κλαμένα μυξομάντηλα, αλλά και πάλι ποιος μετράει; Το φλέγον ζήτημα δεν είναι το μέτρημα αλλά το ότι δεν υγιαίνει η ελληνική ψυχάρα με μια τζούρα κοκτέιλ Cosmopolitan και δύο σφίχτες στο όρθιο μαντάμ!  Τα γράφω αυτά τώρα διότι εκνευρίστηκα συγκρίνοντας την εγχώρια πραγματικότητα με την άλλην την αμερικανική παπαρδέλα... ξέρετε για ποια λέω...  για 'κείνη τη σειρά με τη μίσιζ φάσιον άικον που γεννήθηκε μ'ένα διδακτορικό στην DE FUCKTO, την κυρία Κάρυ Μπράντσο με το λιγνό το μπράτσο! Ε, ναι, λοιπόν, κυρία νεοϋορκέζα "Πόδια Μακαρόνι" σας αγαπώ, σας εκτιμώ, αλλά... Αλλά! Τι είναι αυτά τα πράματα που αρθρογραφείτε; Δεν έχετε πάρει χαμπάρι ότι αυτό που ζούμε καθημερινά δεν είναι "Σεξ 'ν δε σίτι" αλλά "Α! Α! Α! Ααααα...γαμία μες στο σπίτι"; Και πως η σωστή η πονεμένη καρδιά δε συνέρχεται με γλασαρισμένα κάπκεϊκς  αλλά με αναπαράσταση αρχαίας τραγωδίας εφόσον ο θρήνος του Έλληνα δεν είναι παρά μια αληθινή τραγωδία καθώς: έχει διάρκεια, περιλαμβάνει ολοκληρωμένες πράξεις (ανομολόγητης αναξιοπρέπειας), ποιητικό λόγο με λυρισμό και χορό (δακρύβρεχτο αλώνισμα σε κλάμπια, πίστες, ρεμπετάδικα, μουσικές σκηνές) και απώτερο στόχο έχει να προκαλέσει τη συμπάθεια του θεατή! Αυτό.-