Η αγάπη είναι η πανάκεια δια πάσαν νόσον. Ας οδηγεί τις ζωές όλων μας!

Η ψυχή σαν ηρεμεί σου επιτρέπει ν'ακούς μαγεμένος τις καμπάνες που σημαίνουν ακούραστα τα σέβη τους προς την μάνα του "θελητή του ελέους". Ορθή, σε κοίμηση ή καθισμένη στον "θρόνο" της, η μήτηρ Θεού και μητέρα των ανθρώπων, άλλοτε μονάχη της κι άλλοτε κρατώντας στην αγκαλιά της τον μονάκριβο Υιόν Της, περιμένει υπομονετικά ν'ακούσει την παράκληση κάθε πιστού, τον πόνο και τις ευχαριστείες του και να δεχθεί εν τέλει με όλη την αγάπη Της τον ασπασμό του... 

* 

15η Αυγούστου, 1983

 Όπως και σε πολλούς άλλους ελληνικούς τόπους όπου εορτάζεται ευλαβικά η μεγάλη Θεομητορική Κοίμηση,  έτσι και στο προαύλιο του μαρμαρόλευκου Ιερού Ναού της Ευαγγελιστρίας της Τήνου κατέφθαναν οι προσκυνητές τελετουργικά, ήτοι, ανέβαιναν γονυπετώς από το λιμάνι ως και το παρεκκλήσιο καθώς έτσι ακριβώς είχαν τάξει στη Μεγαλόχαρη ούτως ώστε να μεσολαβήσει η χάρη Της και να τους σώσει από τον προσωπικό Γολγοθά τους. Ο ναός μια λαοθάλασσα κι ο κόσμος πνιγμένος στην έκσταση της ταμένης θρησκευτικότητας, κρεμόταν από την ελπίδα του, από την πίστη του και από μια προσευχή. Το όνομα της Παναγίας δε, ερχόταν συχνά σαν ψίθυρος στα χείλη των πιστών, όχι μόνο σαν ένδειξη λατρείας αλλά και σαν ψυχολογικό δεκανίκι. 

Κάτω ακριβώς από τον Ναό της Ευαγγελίστριας, έξω απ'τη στοά όπου φυλασσόταν το αγίασμα, ένα κοντοπίθαρο, μελαχρινό κοριτσάκι έκλαιγε φοβισμένο, κοιτώντας τριγύρω τις πρωτόγνωρες, ανθρώπινες μάζες. Έδειχνε αποπροσανατολισμένο και πέρναγε, πότε πότε, τον αδύνατο καρπό του κάτω από τη μύτη του και κατόπιν από τα μάτια του για να τα στεγνώσει από τα δάκρυα. Το προσωπάκι του παιδιού ήταν πρησμένο και κατακόκκινο απ'το κλάμα και λίγο πριν το καημένο μπήξει ακόμα μια φρικτή τσιρίδα απόγνωσης σα να 'νιωσε ένα χέρι να ακουμπά ήρεμα τον ώμο του.

"Μη φοβάσαι!", το καθησύχασε μια μαυροφορεμένη γριά που στήριζε το βάρος της με βία πάνω σε μια ξύλινη μαγκούρα.  

Η μικρή έστρεψε το βλέμμα της προς τα πάνω και παρ'όλο που κι οι δυο τους βρίσκονταν κάτω από την τοξοτή καμάρα μιας στοάς, ένα αδιανόητο φως (ασύλληπτα λαμπερό) την εμπόδιζε να δει το πρόσωπο της μαυροφόρας.

"Μη φοβάσαι τίποτε.", επανέλαβε η γραία και το κοριτσάκι αγαλίασε ως εκ θαύματος.  

"Έχασα τη μαμά μου!", ενημέρωσε το παιδί την γριά, ήρεμο πια.

"Δεν την έχασες, είναι μέσα και περιμένει τη σειρά της για να πάρει αγίασμα. Την είδα. Όπως είδα κι εσένα που άφησες το χέρι της, παρασύρθηκες από τον κόσμο και βρέθηκες εδώ, λίγο πιο μακριά από'κείνη."

Το κοριτσάκι έριξε το βλέμμα χαμηλά, τα ματάκια του γεμάτα ενοχή.

"Μην απομακρυνθείς ξανά από τη μητέρα σου. Εκείνη προσευχόταν για σένα, προσευχόταν δυνατά... την άκουσα. Είσαι ό,τι έχει. Είσαι... ο θησαυρός της."

"Συγνώμη γιαγιά! Σου υπόσχομαι ότι δεν θα της ξαναφήσω το χέρι ποτέ!", είπε στεναχωρημένα η μικρή, έχωσε το χέρι στην τσέπη της κι έβγαλε μια μακρόστενη, κόκκινη καραμέλα με επιφάνεια κακοφορμισμένη, γεμάτη από λογής μπαμπακερά ξέφτια και ψιχουλάκια. Μάλιστα, με το που είδε τα τρίμματα απογοητεύτηκε και πήγε να την ξαναβάλει πίσω στη τσεπούλα της. Η γιαγιά την απότρεψε κρατώντας της το χέρι απαλά και χαμογέλασε.

"Μη στεναχωριέσαι! Μάλιστα για να μη στεναχωριέσαι θα σου πω ένα μεγάλο μυστικό. Θα σου πω τι οφείλεις να κάνεις για να ζήσεις μιαν ευτυχισμένη ζωή."...

Τα μάτια της μικρής άστραψαν στην επερχόμενη αποκάλυψη.

"Το μυστικό, που λες, είναι να αγαπάς τον εαυτόν σου και όλους του άλλους όπως ακριβώς τον εαυτόν σου! Και να μη λες άσχημα λόγια για κανέναν.", ηθικολόγησε η μαυροφορεμένη μορφή.

Το κοριτσάκι στραβομουτσούνιασε κι απήντησε...

"Μα υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που όταν τους σκέπτεσαι, προσπαθείς να βρεις κάτι καλό να πεις γι'αυτούς αλλά δε βρίσκεις τίποτε!".

"Κι εσύ, μικρό παιδί, γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους;"

Το κοριτσάκι κούνησε το κεφαλάκι του καταφατικά και συνέχισε...

"Ξέρω έναν. Το μαστρο-Πέτρο. Είναι γκρινιάρης, φωνακλάς και μια μέρα μου τράβηξε τ'αφτί. Η μητέρα μου λέει πως δεν έχει παιδιά γι'αυτό δεν ξέρει και πώς να τους φερθεί. Εγώ πάλι λέω ότι είναι κακός σαν τη μάγισσα απ'τη "Σταχτοπούτα"!".

Η άγνωστη μειδίασε μ'ένα μειδίαμα που φάνηκε στη φωνή της.

"Τότε την επόμενη φορά που θα δεις το μαστρο-Πέτρο να του πεις πως τον αγαπάς."

"Γιατί;"

"Για να σπείρεις τον σπόρο της αγάπης μέσα του. Και πού ξέρεις... μπορεί αυτός ο σπόρος να φυτρώσει."

"Εντάξει.", συμφώνησε η μικρή δίχως ένσταση καμιά.

Η γριά χάιδεψε αμέσως το κεφαλάκι του παιδιού για να το ρωτήσει εν συνεχεία κάτι πολύ γλυκό:

 "Δε θα φας την καραμέλα σου;"

Το παιδί έκανε έναν μορφασμό αηδίας κι άνοιξε τη χούφτα του αλλά με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε πως η βρώμικη, κακοφορμισμένη καραμέλα του δεν ήταν εκεί. Στο χεράκι του κρατούσε πλέον ένα στριφογυριστό ζαχαρωτό που μοσχοβολούσε τριαντάφυλλο. Το προσωπάκι της μικρής έλαμψε από χαρά και καθώς γύρισε να ρωτήσει την άγνωστη πώς έγινε αυτή η μαγική ανταλλαγή, την είδε που απομακρυνόταν αργά-αργά στηριζόμενη στη μαγκούρα της.

"Γεια σου Μαρία!", της φώναξε η γιαγιά.

"Πού ξέρεις το όνομά μου γιαγιά;"

"Απ'τη μητέρα σου! Μα δεν ακούς τη μητέρα σου που σε φωνάζει;", αποκρίθηκε η γριά και η μικρή ένιωσε ξαφνικά το σώμα της να σηκώνεται στην αγκαλιά της μητρός της. Η νεαρή μάνα φιλούσε και ξαναφιλούσε το παιδί της και όταν αυτό της προσέφερε μια δαγκωνιά από το ζαχαρωτό του, εκείνη το ρώτησε με περιέργεια:

"Πού το βρήκες αυτό το ζαχαρωτό λατρεία μου;"

"Μου το έδωσε εκείνη η γιαγιά με το φωτεινό πρόσωπο και με τη μαγκούρα. Την αγαπώ, ξέρεις, όπως αγαπώ και το μαστρο-Πέτρο!".