Αξιότιμοι αναγνώσται,

Δυσκολευόμενοι πλέον, λόγω Μνημονίου, ινά εκπληρώμεν εις το ακέραιον τα οφειλήματα ημών προς το Δημόσιον και προς τον πλησίον, αιτούμεθα τον Κύριον- κατά τρόπον ταπεινόν- ενισχυμένη ψυχική στήριξη. Τα ψυχοτρόπα και τα πάσης φύσεως φαρμακευτικά σκευάσματα (με τα γενόσημά τους) είθε να πιάσουν τόπο αμφότερα και ουχί να χώσουν τους ασθενείς εις τόπον χλοερόν. Παρακαλούμεν και ικετεύομεν θερμώς, δε, τη χάρη Του όπως διαφυλάξει ημάς (ψυχή τε και σώματι) μεριμνώντας ταυτοχρόνως και δια την διαφύλαξην, εις την ζωήν, των πατρικών οίκων μας με την- ως εκ θαύματος- θέρμανση και συντήρηση αυτών κατά τους παγερούς, επερχόμενους μήνες. Περί εργασίας και ανθρωπιάς απολεσθείσας λόγος ουδείς...

Κάπως έτσι ξεκινούν πλέον οι μέρες του περισσότερου κόσμου, με προσευχή,  με κατάνυξη και μ’απανωτές επικλήσεις τύπου: «Αχ Χριστέ μου!», «Παναγιά μου βοήθα», «Θε μου ελέησόν με», «Άι Νικόλα δώσμου δύναμη...». Μιλάμε για τόση αγιολογία δηλαδή, που άπαντες οι άγιοι θα’πρεπε να’χαν κατέβει κάτω και να έκαναν κούνια-μπέλα τον κοινό ανθρωπάκο μπας και ηρεμήσει η ψυχούλα του. Όμως αλήθεια… τι ζητάει η ψυχούλα του κόσμου για να βρει κι εκείνη την πολυπόθητη ηρεμία της;

Η ψυχούλα, που λέτε, ζητάει “ΚΟΥΜΠΙΑ”! Κουμπιά Μελατονίνης για την αϋπνία, κουμπιά σεροτονίνης για το στρες και για τις κρίσεις πανικού, κουμπιά Σεροπράτ για να γίνεις ευδιάθετος και... χονδρός! Όσο για κάποια άλλα; Τα κουμπάκια Βαλεριάνας είναι πολύ ελαφριά, τα κομβία Υπνοστεντόν είναι πολύ βαριά, τα Στεντόν είναι εθιστικά. Τ’αποτέλεσμα; Κουμπότρυπες! Βρε ένα αποκούμπι της προκοπής ζητάμε ωρέ παιδιά!... Όμως η κατανάλωση ψυχοτρόπων κομβίων δεν αποτελεί κανά νεότατο σύστημα επίλυσης του άγχους της καθημερινότητας... Και δε σημαίνει ότι πάντα καταφεύγουμε σε αυτήν για τους ορθούς λόγους. Η γενιά του’90, ας πούμε, έπινε Πρόζακ για να αδυνατίσει ενώ οι έφηβοι στην Αγγλία κατέβαζαν τα Σεροξάτ σα στραγάλια προκειμένου να εμφανιστούν κουλαριστοί στα πρώτα ρομαντικά ραντεβού τους.

Εμείς ζούμε, ουσιαστικά, στην κοινωνία του Ζάναξ και του Λεξοτανίλ. Δεν υπάρχουν πλέον δουλειές και οι έχοντες εργασία δεν ξέρουν ακόμα κατά πόσο θα’ναι τυχεροί ή άτυχοι εφόσον θα δουλεύουν νυχθημερόν για ένα ξεροκόμματο καθώς στο τέλος της μέρας θα ντρέπονται να μαρτυρούν ότι δεν είναι κι άνεργοι. Ταυτόχρονα κατά πόδας θα μας ακολουθούν πιστά: βενζίνες, πετρέλαια, χαράτσια, ΔΕΗ, Εφορίες, χρέη, πανωτόκια, κατωτόκια και πίεση, πίεση, πίεση... Δεν έχεις διάθεση για ζωή, δεν έχεις διάθεση για έρωτα, δεν μπορείς να πηδήξεις. Τρέχεις στο Δόκτορα Φρανκενστάιν σε μπουκώνει με ωραία αντικαταθληπτικούλια (μπας και δεις κι εσύ μιαν άσπρη μέρα) και κατόπιν εορτής αντιλαμβάνεσαι ότι, μέσα σ’όλες τις αντενδείξεις που- φυσικά- σ’έχουν καταρρακώσει, τα χάπια είναι και αντικούκου!

Κι ύστερα κάποιοι, τάχα μου, ψαγμένοι κι ατάραχοι χίπστερς σε ρωτούν: “Ρε μαν, ρέικι έχεις δοκιμάσει;”, “Ζούμπα χορεύεις;”, “Διαλογισμό κάνεις;”.

Λοιπόν, φιλαράκια μου, πρώτον δεν έχω λεφτά για ξόδεμα και δεύτερον, αν ήμουν κι εγώ γιόγκι και καθόμουν στα Ιμαλάια με το κορφοβούνι στον κώλο ατενίζοντας θεομόναχη τα λάμα, σίγουρα δε θα είχα στρες αλλά απ’την πολλή λιγούρα θα’χα αποδεκατίσει όλα τα θιβετιανά κατσίκια. Εν τούτοις, ναι, θα ήμουν χαλαρότατη, όμως υπ’αυτήν την έννοια ήρεμος είναι, τελικά, μόνον εκείνος που δε δέχεται καμιά επίδραση από εξωγενή παράγοντα (δηλαδή ψυχική ηρεμία έχει το φρικιό της Ρουμανίας που ζει μοναχικά στη γυάλινη φούσκα);

Εσύ που πρεσβεύεις τις γιόγκες, πάντως, πιάσε τον γκουρού απ’το σεντονάκι του, πάρτον απ’τις παρυφές του Θιβέτ και πέτα τον στη μέση της Ομόνοιας ή στο Σύνταγμα μια μέρα που θα’χει η Βουλή μας ψήφιση νέων μέτρων... Το επόμενο πρωί ο πανάγιος θα φορεί το μανδύα του ανάποδα.

Αηδίες!

Προσωπικά, φρονώ πως ανήκω στη Γενιά Γάμα των παιδιών “ίντιγκο” και η Παγκόσμια Κρίση με βοηθά να βιώσω την πνευματική αφύπνισή μου. Είμαι η Γενιά Γάμα... και γάμα και γάμα και γάμα!!! Τι Βούδας και μαλακίες, λέμε τώρα... Εσύ, που είσαι τόσο μάστερ στο “αλτέρνατιβ” και στο “πλασίμπο” ρε, το βότανο του Άι Γιάννη το’χεις πιει;--

***

 Και πολιτικοποιημένα ψυχοφάρμακα! (Ωρέ πού ζούμε!...)