Ένας άνδρας συλλογάται το παρελθόν
 |
| Κάπου κάπου το παρελθόν μας θυμάται. Κάποιες φορές μας αλαφρώνει απ’το παρόν, ταξιδεύοντάς μας μακριά από ετούτους τους καιρούς, τους αδάκρυτους. Άλλες φορές, πάλι, θεριεύει και θρονιάζεται αβάσταχτο μέσα στο μυαλό μας... *** |
| Όμορφα ήταν, θαρρώ, τα περασμένα χρόνια μικροί σαν παίζαμε το τόπι στις αλάνες. Πιο λαμπερά τα χρώματα έβλεπα ευτυχισμένος δίχως σκοτούρες, βάσανα. Ο ήλιος, νομίζω, έλαμπε πιότερο από τώρα. Γλυκό κρασί το παιδικό μυαλό... O παιδικός μου έρωτας, ο πρώτος, ο πιο γλυκός. Ο φίλος μου ο πρώτος, ο πιο πιστός. Αχ! καλέ μου φίλε σ’έχασα. Ας είχα εσένα πλάι μου κι ας έχω άλλους καμπόσους! Μεγαλώσαμε... Σκέψεις πολλές και βάσανα γεμίσαν το μυαλό μας και πονηριά συνάμα. Να’ταν να γύριζαν τα χρόνια εκείνα πίσω! Τώρα πια κάθε που ξημερώνει πίσω απ’τις γρίλιες στέκομαι, σα να κρυφοκοιτάζω... Όμορφη που’ναι η αυγή σαν ο βασιλιάς ήλιος ξεπροβάλλει μέσ’απ’τους λόφους! Όμορφη κι εσύ, σαν ήλιος έλαμπες, όταν σε πρωταντίκρυσα. Έτσι, θαρρώ, πως έλαμπες και τη στερνή φορά που σ’είδα. Μα γρήγορα πληγώνομαι γιατί, τώρα, μόνο στη θύμησή μου λάμπεις. Αδάμαστος του χωρισμού ο πόνος... Σα να τελειώσαν όλα, σα να πέτρωσαν. Σαν τα ολόρθα που στέκουν αιώνια, τα επιβλητικά, θαλασσοδαρμένα βράχια. Σα φύλακες του πεπρωμένου στο τρικυμισμένο Αιγαίο. Έτσι, ολόρθος κι εγώ ατενίζω αυτό το Αιγαίο στα μάτια σου, ατίθασσο και συνάμα γαλήνιο. Να’ναι θαρρώ της λησμονιάς αυτό το βλέμμα; Του έρωτα που πέρασε κι έσβησε σαν κερί; Πώς θα’θελα να’μουν εγώ εκείνος ο έρωτας, μα όχι ο περασμένος σου, ο ένας και μοναδικός. Μάταια όμως προσπαθώ! Θαρρώ ο πανδαμάτωρας χρόνος δεν είναι γιατρός, όπως πολλοί πιστεύουν. Αγιάτρευτος ο πόνος στην ψυχή μου. Άσβηστη στο μυαλό μου, καρφωμένη σα βέλος η θύμησή σου. Μελίσσι πολύβουο, γεμάτο αναμνήσεις το κεφάλι μου. Αν δε μπορώ στην αγκαλιά μου, καν, να σε κρατήσω πώς να σε ξεχάσω; Ή μήπως δε θέλω; ... |
1 σχόλια:
poli romantiki eisai xrisoula. kako afto
Δημοσίευση σχολίου