Καθισμένο κατάχαμα στην άκρη του δρόμου και με τα κοκαλωμένα δαχτυλάκια του χωμένα μέσα στο μάλλινο ζωνάρι του, το αδύνατο αγόρι κοιτούσε την άμαξα που κατέβαινε τον λόφο και πλησίαζε ορμητικά. Ο αμαξάς μαστίγωνε τα εύρωστα άλογά του με μανία καθώς οι ρόδες του κάρου έγδερναν τον στενό, χωμάτινο δρόμο και μετέφεραν το ξύλινο όχημα μέσα σ’ένα παχύ σύννεφο σκόνης. Το βραχύσωμο αγόρι, που ήταν κουμπωμένο ως τον λαιμό, πετάχτηκε σαν ελατήριο απ’τη γωνίτσα που καθόταν και τίναξε τη βρωμιά του δρόμου απ’το τσαλακωμένο, φαρδύ παντελόνι του. Σήκωσε με τα δυο χέρια του το μισοκαμμένο φαναράκι του και κοίταξε εμβρόντητο. Δεν έβλεπε συχνά επισκέπτες μετά το σούρουπο σε τούτο τον, ξεχασμένο κι απ’το Θεό, πετρότοπο.

Η χειράμαξα σταμάτησε και το κουρελιασμένο παιδί έτρεξε αθόρυβα για να κρυφτεί πίσω από κάτι γερμένα χαμόδεντρα. Περίεργο και πλημμυρισμένο από νευρικότητα, παρακολουθούσε την απρόσμενη άφιξη μέσα από τη χαραμάδα μιας ξεραμένης φυλωσσιάς που όλο και λύγιζε από τ’άγριο φύσημα του βοριά. Τα λαχανιασμένα άλογα γεννούσαν καπνούς από τα φλογισμένα ρουθούνια τους και χλιμίντριζαν στο ρυθμό της ανάσας του μικρού αγοριού. Ο ρυτιδιασμένος αμαξάς έσφιξε μονομιάς τα γκέμια μέσα στις τεράστιες, αυλακωμένες χούφτες του και τα ζώα ηρέμησαν χτυπώντας σιωπηλά τον άνεμο με τις οπλές τους. Λίγο αργότερα η πόρτα της καμπίνας άνοιξε και μια κυρτή, αντρική φιγούρα ξεχύθηκε φευγαλέα στο αχνό φως του φεγγαριού.  Ο άντρας φορούσε μια βαριά κάπα, έφερε τραγίσια γενειάδα και παρ’όλη την ελαφρότητα του βηματισμού του κρατούσε μια χοντρή, ξυλοσκαλιστή μαγκούρα. Τα τραχιά, σγουρά μαλλιά του τινάχτηκαν στον αέρα σαν λοξοκοίταξε απ’τον ισχνό ώμο του και ξαφνικά αφράτες νιφάδες χιονιού άρχισαν να στροβιλίζονται στην παγωμένη ατμόσφαιρα. Ο άντρας γέλασε βροντερά χτυπώντας τη μαγκούρα του στο έδαφος και την ίδια στιγμή μια δυνατή λάμψη εμφανίστηκε στην κορυφή του λόφου. Έπειτα, ο ουρανός πύρωσε λες και βγήκε ο ήλιος για μια μόνο στιγμή και μ’έναν δυνατό κρότο έσβησε ξανά! Η άμαξα, ο άξεστος οδηγός κι ο άσπρος γέροντας είχαν εξαφανιστεί μαζί με την ανεξήγητη έκρηξη φωτός.

Το φτωχό αγόρι έγινε μάρτυς ενός πολύ αλλόκοτου γεγονότος κι επειδή δεν ήταν προικισμένο με εξαιρετική λογική έφτυσε τον κόρφο του τρεις φορές για να διώξει το κακό μακριά. Το δέρμα του είχε βαθιά διεσταλμένους πόρους και μιαν όψη κιτρινωπή, τα σκασμένα χείλη του ήταν χλωμά και μαύροι κύκλοι σκίαζαν ολόγυρα τα μαύρα, αχανή μάτια του. Ευθύς αμέσως έβγαλε από την τσέπη του σκουρόχρωμου σακακιού του ένα σαρακοφαγωμένο και μισοσκισμένο παλιό βιβλιαράκι. Τ’άνοιξε στην πρώτη σελίδα, το έφερε εμπρός στην αδύναμη φλόγα του φαναριού του και το μικρό, μυτερό πηγούνι του άρχισε να τρέμει καθώς το λεπτό στόμα του έψαλλε χαμηλόφωνα μια μικρή προσευχή με λαλιά ποτισμένη από το βαρύ ιδίωμα του τόπου του. Αυτό το λεπτό προσευχητάρι, μαζί με λίγες θολές αναμνήσεις μεσημεριανής κατήχησης, ήταν και η μόνη κληρονομιά που του’χε απομείνει. Όταν έγινε εφτά χρονών η μητέρα του και ο πατέρας του πέθαναν παραμονή Πρωτοχρονιάς πάνω σ’ένα γυμνό πάτωμα χαραγμένο από γυμνοπόδαρα, σ’ένα δωμάτιο με ξεχαρβαλωμένα πατζούρια που φωτιζόταν από μια στριφτή λάμπα πετρελαίου. Το ξύλινο σπιτάκι έπιασε φωτιά από την καπνισμένη ξυλόσομπα που έμενε να καίει ολονυχτίς κάθε βραδιά εκείνον τον αβάσταχτο χειμώνα.