Λουλού Γκροτέσκ: Μια ιστορία αγάπης



Μέσα στην αγριότητα του νεκρού τοπίου δεν υπήρχε άλλη πιο γκροτέσκα εικόνα από αυτήν της γερασμένης Λουλού να έρπεται στο μουχλιασμένο χορτάρι σαν δυσοίωνη σκιά καθώς τα πεινασμένα κουρέλια της έγλειφαν μαραμένα κλαδιά, λασπωμένες πέτρες και ξερά φύλλα αφήνοντας στο πέρασμά τους ένα σκοτεινό, στοιχειωμένο μονοπάτι. Το αποκρουστικό πρόσωπο της φρικιαστικής φιγούρας- ένα άτριχο κρανίο με πετσί χαραγμένο απ’τις βαθιές πτυχές του χρόνου και σημαδεμένο από ανεπούλωτες κακοραμμένες πληγές- έσκυψε για να οσφριστεί το χώμα κι αμέσως τα μακριά, ματωμένα νύχια της χώθηκαν στο έδαφος σαν καρφιά κι άρχισαν να το σκάβουν με μανία. Δυο απόκοσμα δακρυσμένα μάτια, σαν πυρσοί που ξερνάνε πυρακτωμένο μάγμα απ’την κόλαση, περιεργάζονται τις άψυχες μορφές που σχημάτιζε τριγύρω η καταχνιά με την ψυχρή υπόστασή της. Οι γρήγορες και κοφτές αναπνοές της αποστεωμένης γριάς ηχούσαν σαν γρυλίσματα λαβωμένου θηρίου και απειλούσαν να σκίσουν στη μέση το καταγδαρμένο στέρνο της καθώς η πυκνή, ερεβώδης ομίχλη που τη ζύγωνε αθόρυβα, την βίαζε να σκάψει γρηγορότερα. Μικρές ανάσες-καπνοί γεννιόντουσαν με πόνο απ’το ρυτιδιασμένο στόμα της μαζί με πνιχτά βογγητά που μοιραία καλούσαν το Κακό όλο και πιο κοντά στην τραγική Λουλού προμηνύοντας το τέλος της. Εκείνη, ηθικά ανερμάτιστη πια και άδεια από ψυχή σαν σάπιο κουφάρι, έχοντας διαισθανθεί την παγωμάρα του θανάτου στο σβέρκο της, βούτηξε με απελπισία το φλεβώδες χέρι της μέσα στον ρηχό λάκκο που με παραφροσύνη είχε σκάψει. Τα σουβλερά νύχια της χώθηκαν στο χώμα πρώτα ενώ ακολούθησαν οι κλειδώσεις των δακτύλων και ο αποσκελετωμένος καρπός μέχρι που ολόκληρη η παλάμη της εξαφανίστηκε κάτω απ’το έδαφος. Με μια σιωπηλή κραυγή και με κτηνώδη δύναμη σπρώχνει το καταραμένο κορμί της κάτω απ’τη γη. Ξεκινώντας απ’τους αγκώνες, οι αρθρώσεις αρχίζουν να σπάνε και τα κόκκαλα να αντηχούν μαζί με τα ουρλιαχτά της φρικτής γραίας καθώς το σπάσιμο όλου του “είναι” της άρχισε να ρέει και να πνίγει το σκοτάδι. Ο λάκκος ρουφούσε το λιπόσαρκο σώμα στα νεκρικά έγκατα της γης και όποιο μέλος περίσσευε απ’την πνιγερή είσοδό του το έσφιγγε ανήλεα σαν ζωντανή πρέσσα και το κατάπινε λυσσαλέα. Όταν τελικά η Λουλού χάθηκε με μια εφιαλτική κραυγή κάτω απ’την επιφάνεια του εδάφους, ο στοιχειωμένος τόπος σείστηκε λες και ο Εγκέλαδος ήθελε να τον καταστρέψει μαζί με το Κακό που τον είχε διαποτίσει. Η θηριώδης ομίχλη ίσκιωσε πάνω απ’τον λάκκο που έγινε ο αβάσταγος τάφος της Γκροτέσκ κι απ’τα δαιμόνια βάθη του άρχισε να αναβλύζει πηχτό αίμα. Για να εξιλεωθεί η Λουλού έπρεπε να θαφτεί ζωντανή.

50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...

Το καμπαρέ “Σατέν Ρουζ” ήταν πασίγνωστο για τα υπερχρεωμένα, νοθευμένα ποτά του και για την εκρηκτική παρουσία της πληθωρικής Λουλού, της αρτίστας που με την αισθησιακή παράστασή της γέμιζε κάθε βράδυ με άνδρες κάθε ηλικίας τα τραπέζια του παρακμιακού μαγαζιού. Η Λουλού Γκροτέσκ ήταν μια μυστηριώδης, ερωτική γυναίκα η οποία έκανε τα πάντα για το χρήμα και αγαπούσε την κιτρινωπή λάμψη μιας καλογυαλισμένης λίρας με τέτοιο πάθος που κάποιος θα νόμιζε πως η ζωή της ολόκληρη εξαρτιώταν απ’αυτήν. Τα λεφτά για’κείνη ήταν ο μόνος θεός στον οποίο δήλωνε πίστη ενώ το σεξ αποτελούσε τον πιο γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο για να τ’αποκτήσει. Δεν ήταν γλυκιά, δεν ήταν τρυφερή και φυσικά δεν ήταν ερασιτέχνης. Μυριάδες αγοριών αντρώνονταν στα μεταξένια σεντόνια της σαγηνευτικής Λουλού και όσοι γοητεύονταν από την μαεστρία της στον έρωτα ή ακόμα χειρότερα, όσοι δυστυχείς την ερωτεύονταν, ζούσαν με την κατάρα της αιώνιας τρέλας, με την ατέρμονη δυστυχία του ανεκπλήρωτου πόθου.
Η μαντάμ Γκροτέσκ δύσκολα ξάπλωνε με τον ίδιο πελάτη δυο φορές και πάντα συνήθιζε να παίρνει ένα μικρό ενθύμιο, ένα ηδονικό τρόπαιο ίσως, απ’όλους τους νυχτερινούς επισκέπτες της, που δεν ήταν άλλο απ’τις αμαρτωλές χρηματοθήκες τους. Ποτέ δεν ένιωσε ντροπή, ούτε μετάνοια, που από την τρυφερή ηλικία των δεκάξι πήρε την απόφαση να γίνει και πόρνη και κλέφτρα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα λοιπόν- και καθώς η συλλογή της από ξαφρισμένα πορτοφόλια όλο και μεγάλωνε- η φήμη πως πούλαγε την υπέρτατη σεξουαλική ευχαρίστηση άρχισε να εξαπλώνεται απ’τα στενά της κακόφημης γειτονιάς της σε όλη την πόλη κάνοντας τα αρσενικά να στήνουν ουρές έξω απ’το “Σατέν Ρουζ” για να την δουν να τους χορεύει, να τους τραγουδάει... και όχι μόνο. Τα ανομολόγητα κόλπα της Λουλού στην κρεβατοκάμαρα γίνονταν θέμα ατέλειωτου κουτσομπολιού ανάμεσα στις άλλες, λιγότερο περιζήτητες, κοκότες του “Σατέν Ρουζ” αλλά και ο κύριος λόγος για τα πονηρά χάχανα που πλέον ακούγονταν συχνά πίσω απ’τις κλειστές πόρτες της υψηλής κοινωνίας. Δεν ήταν λίγοι, βεβαίως, οι βαθύπλουτοι και κοινωνικά καταξιωμένοι πελάτες που επισκέπτονταν τους πιο βρώμικους οίκους ανοχής προς ικανοποίηση των κατώτερων ενστίκτων τους. Για κάποιους από αυτούς μέχρι και η Γκροτέσκ έκανε εξαιρέσεις ανοίγοντάς τους την... θερμή αγκαλιά της έως και τρεις φορές. Μια τέτοια, εξαιρετικά ιδιαίτερη, περίπτωση ήταν και αυτή του Βαλεντίν Μπελ του νεότερου, γόνου της πανίσχυρης και ξακουστής στον κόσμο οικογένειας οινοπαραγωγών Ντε λα Βαλλιέρ. Ο νεαρός ευγενής ζούσε μια ξένοιαστη και αξιοζήλευτη ζωή μαζί με την μητέρα του, τον πατέρα του και τις δύο μεγαλύτερες αδελφές του στην αχανή έπαυλη Ντε λα Βαλλιέρ. Βέβαια η ονειρεμένη ζωή του Βαλεντίν Μπελ ήταν γραφτό ν’αλλάξει από την ημέρα που παρασύρθηκε απ’τους άμυαλους φίλους του στο καμπαρέ “Σατέν Ρουζ” για να γιορτάσει την ενηλικίωσή του με εθιστικό αψέντι, πρόστυχο στριπτίζ και ένα αναπόφευκτο πέρασμα απ’τα ιδιαίτερα διαμερίσματα της τρανής μαντάμ Λουλού. Το επόμενο πρωί, ο νεαρός Ντε λα Βαλλιέρ, κατάλαβε πως μαζί με την παρθενιά του είχε χάσει κι ένα πουγγί χρυσές λίρες. Αυτό που δεν κατάλαβε βέβαια ήταν πως, επιπλέον, είχε αρχίσει να χάνει την ψυχή του...


Ο Βαλεντίν Μπελ έπεσε αιφνίδια στον έρωτα της σκληρόκαρδης μαντάμ Γκροτέσκ και τρία βράδια αργότερα, όταν αυτή αρνήθηκε να τον ξαναδεί, εκείνος γονάτισε μπροστά της και της ζήτησε να τον παντρευτεί. Τα βροντερά γέλια της πόρνης ως απάντηση στην παράλογη πρόταση γάμου του Ντε λα Βαλλιέρ τον έκαναν να κλάψει, να βωμολοχήσει, να απειλήσει και εν τέλει να ικετέψει την Λουλού να κοιμηθεί μαζί του για τελευταία φορά. Εκείνη τον χαστούκισε με μίσος και ο νεαρός Βαλεντίν, τυφλωμένος από θυμό και πάθος, τύλιξε τα χέρια του γύρω απ’τον αγαλμάτινο λαιμό της μαντάμ Γκροτέσκ και τον έσφιξε παράφορα σε μια αλλόφρονη προσπάθεια να της προκαλέσει ασφυξία. Η Λουλού έχασε προς στιγμή τις αισθήσεις της, όμως στάθηκε τυχερή όταν, με την άμεση επέμβαση των μπράβων του “Σατέν Ρούζ”, ο εξαγριωμένος Βαλεντίν τραβήχτηκε εγκαίρως από πάνω της και πετάχτηκε δαρμένος έξω απ’το καμπαρέ, στο καταλυμένο από αρουραίους σοκάκι της διαβόητης “ροζ” γειτονιάς.
Λίγες ώρες αργότερα ο Βαλεντίν βρέθηκε κρεμασμένος στο κελάρι της έπαυλης Ντε λα Βαλλιέρ. Ήταν κατάμαυρος και γυμνός με τη γλώσσα του να κρέμεται έξω απ’τα μελανά χείλη του. Το σοκ του άτυχου πατέρα όταν είδε ξαφνικά τον μοναχογιό του απαγχονισμένο στο σκοτεινό υπόγειο ήταν τόσο μεγάλο που δεν το άντεξε η καρδιά του. Η επιφανής οικογένεια έχασε δύο απ’τα πολύτιμα μέλη της χαράματα της 24ης Αυγούστου του 1838 και το σούσουρο που ξέσπασε στην παρισινή κοινωνία ήταν ανάλογο της βαρύτητας της επαίσχυντης τραγωδίας. Λίγο καιρό αργότερα ξέσπασαν οργιώδεις φήμες πως η μαύρη, βρυκολακιασμένη φιγούρα του Βαλεντίν παραμόνευε ακίνητη και σιωπηλή κάθε σούρουπο στους σκοτεινούς δρόμους της “ροζ” γειτονιάς περιμένοντας την ψυχρή πόρνη να φανεί για να πάρει την θανατερή εκδίκησή του.
Ένα ξημέρωμα Κυριακής, λοιπόν, καθώς η αρτίστα του “Σατέν Ρουζ” πέρασε τη σιδερένια πόρτα του καμπαρέ για να βγει έξω στον υγρό φθινοπωρινό αέρα, μια φρικτή σκιά τυλίχτηκε γύρω της κι άρχισε να την ξυλοκοπεί δίχως οίκτο. Λίγη ώρα αργότερα η ματωμένη μορφή της Λουλού ερπόταν στο βρώμικο πλακόστρωτο προσπαθώντας να διακρίνει μέσα απ’τα πρησμένα της βλέφαρα τα χαμένα, πανάκριβα κοσμήματά της. Τα σπασμένα χέρια της κατόρθωσαν να σείρουν βασανιστικά το σώμα της για λίγα μόνο μέτρα ενώ η κραυγή της είχε παγιδευτεί σ’έναν άλυτο κόμπο στον λαιμό της. Ένας οξύς πόνος κατέλαβε την ύπαρξή της και μετά... το απόλυτο σκότος.


Το ίδιο βράδυ, στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν η- αγρίως ξυλοδαρμένη- μαντάμ Γκροτέσκ, ξέσπασε μυστηριωδώς μια καταστροφική πυρκαγιά. Τα μαλλιά και όλο το κορμί της άρπαξαν φωτιά αλλά η επίμονη και σκληρή φύση της την βοήθησε να επιζήσει. Η παραμορφωμένη όψη της, βέβαια, δεν θύμιζε σε τίποτα πια την αισθησιακή στριπτιζέζ του “Σατέν Ρουζ”. Ήταν πλέον ένα δακτυλοδεικτούμενο “τέρας” που ζητιάνευε ξεδιάντροπα στα σοκάκια της “ροζ” γειτονιάς. Ήταν ένα αδιόρθωτο, απαίσιο πλάσμα που του άξιζε να ζει αιώνια σε μια επίγεια κόλαση γι’αυτό και κάθε φορά που ο χρόνος επούλωνε τις πληγές της ένας εκδικητικός έρεβος την ρουφούσε στην παγερή αγκαλιά του και την βάραγε μέχρι θανάτου. Μέσα στα επόμενα εφιαλτικά έτη, η Λουλού, κάποιες φορές δοκίμασε να κρυφτεί ενώ κάποιες άλλες μάταια προσπάθησε να τραπεί σε φυγή για να γλιτώσει. Ικέτεψε, καταράστηκε και επικαλέστηκε θεούς και δαίμονες ώσπου τελικά ανακάλυψε πως για να εξιλεωθεί από το αέναο μαρτύριό της έπρεπε ή να νιώσει την πραγματική αγάπη ή... να θαφτεί ζωντανή.

ΤΕΛΟΣ




12 σχόλια:

Natali Lekka είπε...

Oh la la, oh la la.... με άφησες άφωνη με αυτό που έγραψες. Μακάρι πραγματικά να μοιάσω στο μικρό σου δακτυλάκι και ίσως τότε να καταφέρω να γράψω και εγώ κάτι τόσο δυνατό όσο τα γραπτά που κατα καιρούς μοιράζεσαι μαζί μας. Νιώθω τυχερή που σε γνώρισα. Τα κείμενα σου μου ανοίγουν νέους ορίζοντες και αποτελούν έμπνευσή σε εμάς τους απλούς και ταπεινούς συγγραφείς. Keep up the good work . . .

Ανώνυμος είπε...

Να'σαι καλά Χρυσούλα μου που μας μαγεύεις με αυτά που γράφεις...
Κάθε φορά που "ανεβάζεις" ένα κείμενό σου, ένα διαφορετικό ταξίδι ξεκινά... και πάντα είναι συνερπαστικό και υπέροχο. Σαν να ζούσαμε στις παρισινές γειτονιές όπου έζησε και η Λουλού.
Πάντα τέτοια και να μας φτιάχνεις τη διάθεση με αυτά που γράφεις.
Φιλιά,
Ακριβή

dennmtr είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

ΤΡΕΛΟ!ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΟ!ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ!ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΒΟΛΗ.ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΡΑΨΙΜΟ!ΒΑΣΙΛΗΣ

Λεωνίδας Μαράκης είπε...

Την αγάπησα τη madame Γκροτέσκ... Υπέροχο γράψιμο...Τρυφερή αγκαλιά και συμπόνια στους ήρωες σου.. Με συγκίνησες πάλι..Νομίζω οτι ο κύριος/κυρία Fragment δεν κατάλαβε Χριστό αλλά δεν μπορούν όλοι να περάσουν με τον ίδιο τρόπο απο τα σοκάκια της Ροζ γειτονιάς... Αν μπορούσαν, τότε δεν θα της δίναμε χρώμα..

dennmtr είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
dennmtr είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
CM είπε...

Προς έκπληξή μου βλέπω σβησμένες αναρτήσεις. Τις τελευταίες αναρτήσεις δεν πρόλαβα καν να τις διαβάσω...

Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω πως το κείμενο δεν γράφτηκε για να σοκάρει ή να προσβάλλει. Είναι απλά μια ιστορία που έγραψα θέλοντας να δοκιμάσω τα όριά μου σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Υπ'αυτήν την λογική θα ακολουθήσουν και άλλα. Δεν υπάρχει μόνον η σάτιρα αν και η έμπνευση ήρθε διαβάζοντας Betty Boop! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, λοιπόν και για τα "δυναμικά" σχόλια.

Το "διαστροφικό" και το "τερατώδες" αγαπητέ Βασίλη είναι λέξεις που σαφώς δεν θίγουν ένα θρίλερ. Αμφισβήτηση θα μπορούσε να υπάρξει αν, λόγου χάρη, χαρακτήριζες την Γκροτέσκ "χαριτωμένη" ή "γλυκούλα".

Αγαπητή/έ fragment από τη μία χαίρομαι που σε άγγιξε η ιστορία από την άλλη φαίνεται πως κάποιοι προβληματισμοί σου δεν αφορούν στο κείμενο αλλά απευθύνονται σε μένα που το έγραψα αν κρίνω από το σχόλιο πως "λίγη αυτογνωσία δεν βλάπτει". Αυτόματα αφήνεις την υπόνοια ότι με γνωρίζεις προσωπικά...
Επίσης και το σχόλιό σου πως "σε καμία περίπτωση αυτός που αγαπά πραγματικά δεν χαίρεται με το κακό του άλλου" δεν βρίσκει πάτημα, ούτε αναφορά στην ιστορία και μάλλον δεν την αφορά. Παρ'όλ'αυτά, το προαναφερόμενο σχόλιό σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη μιας και ποτέ δεν χάρηκα με το κακό των άλλων και κυρίως εκείνων που αγαπώ διότι, αν μη τι άλλο, θεωρώ τη χαιρεκακία μεγάλη αμαρτία. Έχω προσωπικά βιώματα και μάλιστα πρόσφατα έμαθα πως κάποιος άνθρωπος- που θεωρούσα ότι μ'εκτιμούσε- χάρηκε με τις ατυχίες μου... χάρηκε μέχρι και για το θάνατο αγαπημένου συγγενικού προσώπου μου. Έτσι μου είπαν, κάποιοι, μέσα σε πολλά άλλα έκτροπα. Βέβαια, λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου και την, τυχόν, μη αξιοπιστία των πηγών μου. Από καλοθελητές με συμφέροντα άλλο τίποτα στον κόσμο αυτό. Δεν πειράζει όμως, όλα αυτά είναι αναμενόμενα.

Όσο για την αγάπη, δεν την επιλέγει η φύση αλλά η καρδιά μας. Η αγάπη δεν είναι πόνος, όπως λες, αλλά η υπέρτατη ευτυχία. Η πραγματική αγάπη μάλιστα είναι η χριστιανική αγάπη, αυτή δηλ. που τρέφεται από την ανιδιοτέλεια. Εκεί βασίζεται και η μεγαλειότητα της Χριστιανικής Θρησκείας φίλη/ε fragment. Πόνος δεν είναι η αγάπη λοιπόν... πόνο προκαλεί το τέλος της αγάπης ή η έλλειψη αυτής. Και σαφώς ό,τι προκαλεί πόνο πρέπει να το ξεχνάμε ή τουλάχιστον να το παλεύουμε. Αναμφισβήτητα, το μίσος δεν είναι το γιατρικό, ούτε προσπαθώ να περάσω μια τέτοια παράλογη λογική μέσω ενός απλού διηγήματος! Άλλωστε, προς Θεού, κάτι τέτοιο δεν αντικατοπτρίζει την ιδεολογία μου.
Όλοι, λίγο πολύ, έχουμε αγαπήσει ανθρώπους που εν συνεχεία μας "πρόδωσαν". Μου έχει τύχει... και ορισμένους "προδότες", ομολογώ ότι τους αγαπώ ακόμα. Και φυσικά δεν είναι το μίσος αυτό που με κρατάει μακριά τους αλλά ο φόβος πως θα με προδώσουν ξανά. Η απόσταση άλλωστε είναι το πιο λογικό όπλο που χρησιμοποιεί συνήθως ένας πληγωμένος άνθρωπος για να προστατέψει τον εαυτό του. Δεν πιστεύω ούτε σε βουντού, ούτε σε κατάρες, ούτε στη μωσαϊκή αρχή "οφθαλμόν αντί οφθαλμού". Απλά πιστεύω πως όταν ένα μικρό παιδάκι βάλει το χέρι του στο αναμμένο μάτι της κουζίνας και καεί... δεν πρόκειται να θυμώσει με το μάτι και να τα βάλει μαζί του... απλά δεν θα ξανακουμπήσει το καμένο χεράκι του πάνω σε πυρακτωμένη επιφάνεια ξανά.

Όσον αφορά στην επιβολή της αγάπης, όχι... δεν έχουμε το δικαίωμα να πιέσουμε ή να επιβάλλουμε στον οποιονδήποτε το παραμικρό είδος συναισθήματος εφόσον ατό δεν του είναι επιθυμητό. Ούτε καν την αγάπη... παρ'όλ'αυτά για όσους δεν την ένιωσαν είναι κρίμα... γι'αυτούς τους ανθρώπους πρέπει πραγματικά να προσευχηθούμε.

Φιλικά,

Χρυσούλα Μολογιάννη

ΥΓ.
Το δίκαιο και η αλήθεια αποκαλύπτονται μόνο μέσω της κατά μέτωπο αντιμετώπισης ενώ χάνονται και γίνονται εύκολα ένας φρικτός φαύλος κύκλος μέσα από τρίτους, από χαλασμένα τηλέφωνα και ανωνυμίες. Αγαπητή/έ fragment, αν όντως τελικά με γνωρίζεις θα ξέρεις πως δεν μου αρέσει να πιέζω ανθρώπους/καταστάσεις. Δεν έχω πιέσει ποτέ κανέναν και για τίποτα κι έτσι θα συνεχίσω...

CM είπε...

Σε συνέχεια του ανωτέρω:

Σ'ευχαριστώ, λοιπόν, ειλικρινά για τα μηνύματα που έσβησες αλλά κυρίως σ'ευχαριστώ για εκείνα που άφησες...

Πραγματικά χαίρομαι για όσα- ορθά- κατάλαβες σε όσα παρέμειναν.

dennmtr είπε...

αυτή την στιγμή με πιάνεις στα φόρτε μου πάλι ... δεν έχω χρόνο να απαντήσω όπως πρέπει γιατί θέλω ηρεμία ... συνεπώς αργότερα. αυτό που θέλω να πω αρχικά είναι πως δεν σε γνωρίζω, αλλα με αυτά που γράφεις ... ανοίγεις την ψυχη σου και σε μαθαίνει κάποιος βαθύτερα/ταχύτερα. Δυστηχώς είμαι λίγο επιπόλεος μερικές φορές ... φοβάμαι τόσο πολύ το μίσος και την χαιρεκακία που αντιδρώ σαν μικρό παιδί (σε καμία περίπτωση δεν προωθείς κατι τέτοιο, αντιθέτως). Έπρεπε να το διαβάσω περισσότερες φορές για να βγάλω συμπέρασμα, λέγοντας συμπέρασμα σύμφωνα με αυτό που στοχεύεις απ' το απόσπασμα σου, ήμουν λίγο βιαστικός όπως τώρα εκείνη την ώρα, οπότε μέσα απ' το λάθος μου, θα μάθω την απόμενη φορά να μασάω παρά να μιλάω :) τα υπόλοιπα αργότερα είπες όμορφα πράγματα στο σχολιό σου ... και θέλω να απαντήσω

Ανώνυμος είπε...

Χρυσούλα είμαι ο Μίλτος.Αριστούργημα η τελευταία σου ιστορία!Λίγο ταραχτική στις αρχές ειδικά στο σημείο με τον λάκο ανατριχιάζει ο άλλος.Θα μπορούσε χαλαρά να είναι ο προλογος μιας τανίας τρόμου από τον Τιμ Μπαρτον.Παρακολουθώ όλα αυτά που γράφεις.Πολύ καλή!Πραγματικά πολύ πολύ καλή!

CM είπε...

Μίλτο μου αρκεί να σου πω ότι ο Ψαλιδοχέρης είναι το αγαπημένο μου έργο. Θεωρώ τον γοτθικό Έντουαρντ ως τον πιο ψυχικά όμορφο χαρακτήρα που έχει γεννηθεί ποτέ από συγγραφική πέννα. Δεν συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που διατείνονται πως πρόκειται περί μίας τραγικής φιγούρας. Αν ο Έντουαρντ ήταν σκοτεινός και τραγικός τότε ο Ζαν- Μπατίστ Γκρενούιγ από το "Άρωμα" του Ζίσκιντ τι ήταν;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ
Ιδιαίτερα μαθήματα Ισπανικής γλώσσας και πολιτισμού. Συνεδρίες και από το διαδίκτυο (skype). Μεταφράσεις. Το πρώτο μάθημα δωρεάν. Εκπτώσεις & προσφορές!
Copyright © 2007. Από το Blogger.

Πολιτισμός Πολίτης

Πολιτισμός Πολίτης
Πολιτιστικό ηλεκτρονικό περιοδικό των Εκδόσεων Περίπλους

Το τέρας των ειδήσεων

Το τέρας των ειδήσεων
www.newsbeast.gr

Περί φίλου και... φτερού

Περί φίλου και... φτερού
Συντάκτρια: Χρυσούλα Μολογιάννη. E-mail: mologianni@gmail.com

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Παρακάτω αναφέρονται όλα τα εκδομένα βιβλία, τα σενάρια ταινιών, οι στίχοι και τα ποιήματα της Χρυσούλας Μολογιάννη

Recent Comments