Πόση διαφορά έχει τελικά το να βρίσκεσαι κρατούμενος πίσω από σιδερένιες μπάρες, κλειδωμένος μέσα σ'ένα σκοτεινό κελί που σου στερεί την προσωπική ελευθερία σου απ'το να κάθεσαι μέσα στο ίδιο το σπίτι σου, πίσω από πολύχρωμες μπάρες, βιώνοντας στο πετσί σου τη μαύρη επιβολή της στέρησης της δικαιωματικής ενημέρωσής σου;

Σχεδόν 11.5 εκατομμύρια γηγενείς Έλληνες καθώς και οι Έλληνες του εξωτερικού- που είχαν την ΕΡΤ ως μοναδικό μέσον πληροφόρισης και επαφής με την πατρίδα τους- βρίσκονται εδώ και μέρες πίσω από κάθετες χρωματιστές μπάρες, κλειδωμένοι στη φυλακισμένη πραγματικότητα της φασιστικής δημοκρατίας που φρόντισε να σφραγίσει με βαρύ λουκέτο ο κ. Γ. Στουρνάρας. 

Και φυσικά, πίσω από μιαν οθόνη που εκπέμπει μαύρο, ύστερα μπάρες και μετά πάλι μαύρο αντιλαμβανόμαστε πως, τελικά, οι εκπομπές των χρωμάτων που παρακολουθούμε, αντί ενημέρωσης, δεν είναι διόλου τυχαίες.

Η Χρυσή Αυγή, μάλιστα, εμφανώς επηρεασμένη από τον πένθιμο χαρακτήρα του μαύρου χρώματος ζήτησε την επαναφορά της θανατικής ποινής. Κάκιστος οιωνός, μάλλον, το σιγασμένο σήμα της κρατικής τιβί που, αναπόφευκτα, διαμηνύει το φινάλε μιας δημοκρατίας που, από το 1974 και μετά, ματαίως αναζητούσαμε.

Ποιοι "αδιάφανοι" φορείς έχουν σειρά να φονευθούν άραγε κατόπιν τούτου; Η Εφορία, η Πολεοδομία ή μήπως... η ίδια η Βουλή;